Psychoterapia Tańcem i Ruchem jest formą psychoterapii zorientowanej na działanie. Jest to nurt, który pojawił się w Polsce stosunkowo niedawno (instytut szkolący psychoterapeutów w tej dziedzinie powstał w 2004 roku w Warszawie i do tej pory jest jedynym miejscem, w którym kształci się terapeutów w tym właśnie kierunku). Metoda ta opiera się na założeniu, że ciało i umysł pozostają ze sobą w stałej, wzajemnej interakcji a poprzez postawę człowieka wyraża się jego osobowość oraz stany emocjonalne. Dlatego zmiana na poziomie ruchu może mieć wpływa na całościowe funkcjonowanie człowieka, prowadzić do zmian w psychice, co wspomaga zdrowienie, rozwój a także integracje na wszystkich poziomach naszego funkcjonowania.
Głównym czynnikiem leczącym w DMP (Dance Movement Psychotherapy) jest relacja terapeutyczna, oparta na empatii, akceptacji, zaufaniu i autentycznej obecności. Nawiązywana jest na poziomie zarówno werbalnym jak i niewerbalnym, co nadaje jej zupełnie inny wymiar i jakość. Sprzyja to budowaniu poczucia bezpieczeństwa i sprawie, że pacjent/klient czuje się w pełni widziany.
To, co wyróżnia tą metodę jest wykorzystanie w procesie szeroko pojętego ruchu, w którego rozumieniu mieści się zarówno postawa ciała, gest, oddech, jak i różne sekwencje ruchowe, ruch spontaniczny czy improwizacje. Bardzo ważnym aspektem jest również praca z ciałem, która pozwala na zwiększenie jego świadomości, a co za tym idzie poznanie jego reakcji i otworzenie się na płynące z niego odczucia. Ułatwia to także dotarcie do nieświadomych lub trudnych do zwerbalizowania uczuć i doświadczeń.
W Psychoterapii Tańcem i Ruchem pacjent/klient często angażowany jest w procesy twórcze oparte nie tylko na ruchu czy tańcu ale także innych formach terapeutycznej pracy takiej jak rysunek, praca ze snem, metaforą czy symboliką, co poszerza rozumienie i przeżywanie doświadczenia pojawiającego się w procesie, pobudza wyobraźnię i kreatywność.
Ważne jest podkreślenie, że zarówno niewerbalne jak i werbalne interwencje w DMP, są równie istotne. Uzupełniają się wzajemnie. Stosuje się je w różnym zakresie w zależności od potrzeb i gotowości konkretnego pacjenta. Zwykle w trakcie sesji ruch przeplata się z omawianiem pojawiających się w związku z nim treści. Terapeuta swoimi pytaniami czy interpretacjami pomaga pogłębić ich zrozumienie. Może też angażować się w ruch razem z pacjentem i oprócz reakcji słownych, proponować doświadczenia ruchowe. Terapeuta często porusza się, aby wspierać odzwierciedlać i rozwijać ruch pacjenta.
Psychoterapia Tańcem i Ruchem z szerokiego zakresu wiedzy m.in. z psychologii jednostki i grupy, psychologii rozwojowej, rozwojowego ruchu ciała, psychopatologii, analizy i obserwacji ruchu, komunikacji niewerbalnej.
Metoda jest praktykowana w formie zarówno indywidualnej jak i grupowej, może być stosowana także w terapii par i rodzin. Ma zastosowanie w służbie zdrowia, edukacji, praktyce prywatnej, domach opieki społecznej, programach profilaktycznych i prewencyjnych. Jest adresowana zarówno do dzieci, młodzieży jak i osób dorosłych.
